پروتئین هیدرولیز CAS 96690-41-4

هنگامی که هیدرولیزهای پروتئین - که اغلب پروتئین های هیدرولیز شده نامیده می شوند - برای اولین بار در اوایل دهه 2000 وارد بازار شدند، اطلاعات زیادی در مورد تأثیر آنها بر اندازه و عملکرد شناخته نشد. ما فقط می دانستیم که آنها سریعتر از پودرهای پروتئین سنتی هضم می شوند. برخی از مردم تعجب کردند که آیا این واقعاً تفاوتی ایجاد می کند و برچسب هیدرولیزها را یک حقه می دانند. حالا ما بهتر می دانیم.

یک دهه بعد، اکنون تحقیقات بیشتری داریم و هیدرولیزهای آب پنیر و کازئین در حال بازگشت هستند. آیا آنها هرگز به اندازه ایزوله یا کنسانتره محبوب خواهند بود؟ شاید نه، اما فراتر از هضم سریع رعد و برق، آب پنیر و هیدرولیز کازئین در شرایط خاص مزایای جدی دارند. در اینجا چیزی است که شما باید بدانید!

هیدرولیز پروتئین به پروتئینی اطلاق می شود که تا حدی هضم شده یا "هیدرولیز" شده است. نگران نباشید، اینطور نیست که کسی شروع به جویدن پروتئین شما کرده و دوباره آن را تف کند. این فرآیند شامل افزودن آنزیم‌های پروتئولیتیک است که پروتئین را تجزیه می‌کنند، یا حرارت دادن پروتئین با اسید. هر دو فرآیند هضم را تقلید می کنند و منجر به تجزیه پروتئین های دست نخورده به اسیدهای آمینه منفرد و رشته های پپتیدی اسید آمینه کوچک می شوند.

پروتئین آب پنیر هیدرولیز دارای محتوای لوسین بالاتری نسبت به ایزوله آب پنیر است.

پر کردن گلیکوژن با کربوهیدرات‌ها پس از تمرین، روند ریکاوری را افزایش می‌دهد و بدن شما را برای تمرین بعدی آماده می‌کند، به خصوص اگر ورزشکاری هستید که دو روز در روز انجام می‌دهید یا چیزی مشابه آن را می‌طلبد.

سوخت مجدد گلیکوژن توسط انسولین انجام می شود که در حضور کربوهیدرات ها به شدت تحریک می شود، اما در حضور پروتئین به تنهایی نیز تحریک می شود. هیدرولیز آب پنیر در مقایسه با پروتئین های دست نخورده (ایزوله یا کنسانتره)، پاسخ انسولین قابل توجهی بیشتری را القا می کند که ممکن است در هنگام مصرف بعد از تمرین، پر کردن گلیکوژن برتر و پاسخ آنابولیک بیشتری را تسهیل کند.